Μετά την απεργία τι;
*Γράφει ο Γιάννης Μαραγκός, μέλος του Δ.Σ. του Επιμελητηρίου Εύβοιας.
Πραγματοποιήθηκε η πανελλαδική απεργία της 4ης Φεβρουαρίου με την συμμετοχή όλων των επαγγελματικών ομάδων. Δημόσιο, ιδιωτικός τομέας, ελεύθεροι επαγγελματίες, επιστημονικοί φορείς και αγρότες. Θα έλεγε κανείς πως ήταν, εάν όχι η μεγαλύτερη απεργιακή κινητοποίηση, μία από τις πιο επιτυχημένες των τελευταίων ετών.
Η κυβέρνηση πήρε το μήνυμα πως το νέο ασφαλιστικό που προωθεί για συντάξεις χαρτζιλίκι με άνισα κατανεμημένο τρόπο τιμωρώντας όσους έχουν πολλά χρόνια ασφάλισης, δεν βρίσκει αποδέκτες ούτε καν στο στενό κομματικό περιβάλλον της.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι τι κάνουμε μετά την μεγαλειώδη αυτή απεργιακή κινητοποίηση.
Παρακολουθώντας κάποιος την κατάσταση θα έλεγε πως διεξάγεται ένας άνισος πόλεμος μεταξύ της κυβέρνησης και των πολιτών. Η διαφορά όμως είναι ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί όλα τα «υπερσύγχρονα όπλα» ενώ οι πολίτες της χώρας προσπαθούν να αμυνθούν έχοντας ως μόνο όπλο την «σφεντόνα».
Η κυβέρνηση με τους συμμάχους της έχουν επιστρατεύσει τα capital controls, την δέσμευση λογαριασμών και μέσα από την υψηλή ανεργία την ηθική, κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση.
Οι πολίτες από την άλλη αρκούνται στο ένα και μοναδικό «όπλο» τους που είναι αυτό της μίας 24ωρης απεργίας ανά εξάμηνο. Ένα όπλο το οποίο πριν μία δεκαετία ήταν πολύ ισχυρό καθώς όχι μόνο μία χαμένη ημέρα άλλα ακόμα και μία χαμένη παραγωγική ώρα είχε ως αποτέλεσμα μεγάλη απώλεια κέρδους για το δημόσιο και κυρίως για τον ιδιωτικό τομέα.
Δεν γνωρίζω αν οι επικεφαλείς των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο συγκεκριμένος τρόπος διεκδίκησης είναι πλέον ο λάθος τρόπος. Είναι όμως γνωστό πως οι επικεφαλείς όλων σχεδόν των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων παραμένουν στις θέσεις τους παρόλο που έχουν κλείσει οι μισές επιχειρήσεις στην χώρα φθάνοντας στο σημείο να έχουμε επίσημα 1.000.000 ανέργους (ανεπίσημα 1.500.000).
Θα πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουν ότι ο στόχος δεν είναι η πραγματοποίηση μίας μεγαλειώδους συγκέντρωσης και η επίδειξη δύναμης, μία δύναμη που ποτέ δεν εκμεταλλεύονται θετικά.
Ο στόχος είναι το θετικό αποτέλεσμα και η επιτυχής κατάληξη των διεκδικήσεων. Ωστόσο αυτά δεν επιτυγχάνονται από συμβιβασμένους ανθρώπους διαθέτοντας ως κυριότερο προσόν την κομματική τους ταυτότητα και χρησιμοποιώντας την κάθε φορά ανάλογα με την περίσταση.
