Άδειες αλάνες...

*Αναδημοσίευση από τη στήλη "Η Γνώμη μας" της Ευβοϊκής Γνώμης στις 7 Φεβρουαρίου.

Μία τριάδα μεσόκοπων 40άρηδων συζητούσε τις προάλλες σε ένα cafe. Ήθελαν να ξανανιώσουν και οργάνωναν μπασκετάκι. Τα άγχη γνωστά: Πού θα βρούμε άλλους τρεις; Θα έρθει ο Λευτέρης ή δεν μπορεί λόγω παιδιού; Λες να …πεθάνουμε στις κράμπες;

«Ρε συ, πού θα παίξουμε;» ρώτησε ο ένας χωρίς να έχει λυθεί κανένα από τα παραπάνω θέματα. «Όλα τα γήπεδα είναι άδεια ρε. Κανείς δεν παίζει πια» του απάντησε ο μάλλον πιο ψαγμένος της παρέας.

Και πράγματι: Όταν τη δεκαετία του ’90 έπρεπε να κάνεις …κράτηση για να παίξεις ένα ρημαδομπασκετάκι και όλες οι ποδοσφαιρικές αλάνες ήταν διπλοκατειλημμένες, σήμερα τρώει η μοναξιά τα ελεύθερα γήπεδα της πόλης.

Όχι, δεν σταμάτησαν τα παιδιά να αθλούνται. Δεκάδες μορφές εκγύμνασης έχουν ξεπηδήσει, αλλά όλες σε οργανωμένο-επιχειρηματικό επίπεδο. Έτσι, η άθληση μπήκε σαν …φροντιστήριο στη ζωή του παιδιού (4-6 την Τρίτη και 6-8 την Παρασκευή) και χάθηκε στο πέρασμα των χρόνων η μουσειακή πια ατάκα «μάνα φεύγω, πάω για μπάλα».

Η ατάκα δεν είχε χρονικό περιορισμό. Μπορεί να έφευγες στις 6 το απόγευμα και να γύρναγες κατά τις 10 το βράδυ. Εξαρτιόταν από τις ομάδες, από το τι ώρα φεύγει «αυτός που φέρνει την μπάλα» και από το αν «ήρθαν οι μεγάλοι και μας έδιωξαν». Η μάνα, όμως, ήξερε πού είσαι: Στην αλάνα.

Εκτός από τον “εθισμό” στην άθληση (που σήμερα έχει συρρικνωθεί τρομακτικά λόγω …Fortnite), η αλάνα είχε μεγαλύτερα οφέλη. Αναγκαζόσουν να στήσεις ομάδες, να κοινωνικοποιηθείς, να φας ποδοσφαιρικές κλοτσιές (ή και ξύλο), με λίγα λόγια να επιβιώσεις στον κόσμο των παιδιών, που ποτέ δεν είναι δίκαιος.

Η αλάνα ήταν η χαρά, αλλά και η ωρίμανση των παιδιών, γιατί δεν είχε προπονητές, δεν είχε κανόνες (ή μάλλον είχε, αλλά παραβιάζονταν) και δεν είχε ωράριο! Οι αλάνες σήμερα άδειασαν στο όνομα ενός υπερπροστατευτικού-ασφυκτικού πλαισίου ανατροφής των πιτσιρικάδων. Πρέπει να τις ξαναγεμίσουμε…