Η Χριστίνα Αναλυτή σε μια συνέντευξη που θα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο!

20 Ιουλίου 2019, 18:57
A+ A-
Η ιδιοκτήτρια του ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΤΟΞΟΥ ξεδιπλώνει στο egnomi.gr το όραμά της για την παιδεία.

Δεκαπέντε χρόνια λειτουργίας κλείνει φέτος το ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ, ο παιδικός σταθμός-νηπιαγωγείο της Χριστίνας Αναλυτή. Με αφορμή τα γενέθλια, το egnomi.gr συνομίλησε με την εμπνεύστρια και δημιουργό του.

Οπως διαπιστώσαμε, η Χριστίνα Αναλυτή εφαρμόζει καινοτόμες εκπαιδευτικές πολιτικές της, που έχουν αλλάξει τα δεδομένα στις ηλικίες 2,5 - 6 ετών. Μας μίλησε για το όραμά της για την παιδεία και η συνέντευξη που ακολουθεί δεν είναι απλά ενδιαφέρουσα, αλλά ξεδιπλώνει μια φιλοσοφία ζωής που σε κινητοποιεί να γίνεις καλύτερος γονιός, αλλά και καλύτερος άνθρωπος.

Τουλάχιστον, έτσι νιώσαμε εμείς συνομιλώντας με την Χριστίνα...

 

egnomi.gr: Ποια είναι η κινητήρια δύναμη του ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΤΟΞΟΥ;

Χριστίνα Αναλυτή : Τι άλλο θα μπορούσε να είναι; Η αγάπη για τα παιδιά. Αυτή που σε κάνει να βλέπεις τη ζωή ωραιότερη. Η καθημερινότητά μου, είναι γεμάτη από τα βλέμματά τους, τα κουβαλάω παντού.

Αν προσθέσω και τα γέλια, τις ατάκες τους, τον τρόπο που χορεύουν, που μιλούν, που τρέχουν, αυτόματα γίνομαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Από μικρό κορίτσι θυμάμαι τον εαυτό μου να φροντίζει παιδιά – ακόμα και τη μεγαλύτερη αδελφή μου (γέλια)! Είναι μια δουλειά που δεν τη διάλεξα, με διάλεξε. Γι' αυτό και δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο.

 

 

Τι βλέπεις σ’ αυτά τα μικρά πλασματάκια;

Την ελπίδα πως είναι ένα άσπαρτο ακόμα χωράφι, έτοιμο να βλαστήσει τους πιο όμορφους καρπούς. Το σχολείο οφείλει να παράγει ευτυχιούχους κι όχι μόνο πτυχιούχους. Παραγωγικό παιδί είναι το χαρούμενο παιδί. Το παιδί που μαθαίνει παίζοντας, που συναντιέται με τη γνώση βλέποντας τον κόσμο σαν ολότητα κι όχι σαν κάτι ξεκομμένο απ’ την πραγματική ζωή.

Επίσης, το ευτυχισμένο παιδί, είναι ένα δυνατό παιδί, ένα παιδί που νιώθει ασφαλές. Αδύνατον ένα ασφαλές παιδί να κάνει bulling ή να του κάνουν bulling. Προσπαθούμε, λοιπόν, να φτιάχνουμε δυνατά και ευτυχισμένα παιδιά!

 

Έτσι όπως το λες, αντιλαμβανόμαστε ότι στο ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ προσπαθείτε να καλλιεργείτε μια φιλοσοφία ζωής.

Αυτό ακριβώς θέλουμε όλοι και εύχομαι  να το πετυχαίνουμε! Όχι βέβαια μέσα από μία θεωρητικοποιημένη φιλοσοφική γνώση, αλλά μέσα από ένα διαφορετικό τρόπο αντίληψης των πραγμάτων.

 

Δώσε μας ένα παράδειγμα.

Μαθαίνουμε στα παιδιά μας ότι ο καλύτερος τρόπος να ξεκινήσουν μια όμορφη μέρα είναι να πλυθούν…με φως. Με το φως του ήλιου. Να απλώσουν τα χεράκια τους και να το κατεβάσουν, περνώντας το απ’ το προσωπάκι τους. Φυσικά, ακολουθεί και το νερό της βρύσης!

Οργανώνουμε πολλές κοινωνικές δράσεις για πληρέστερη κοινωνικοποίηση. Επισκεπτόμαστε τα δικαστήρια και αναπαριστούμε δίκες, πηγαίνουμε στην ψαραγορά, σε οίκους ευγηρίας, κομμωτήρια, βιβλιοπωλεία, οινοποιεία, σχολεία με προσφυγόπουλα, ραδιοφωνικούς σταθμούς, δενδροφυτεύουμε, υιοθετούμε αδέσποτα…δεντράκια κι αναλαμβάνουμε τη φροντίδα τους κι ένα σωρό άλλα.

Μ’ αυτό τον τρόπο γινόμαστε συμμέτοχοι, μαθαίνουμε, καλλιεργούμε ταξιδιάρικο νου και καρδιά, νιώθουμε τι θα πει ομάδα, αλληλεγγύη, μοιρασιά, λεπτότητα, ευγένεια, οικολογική συνείδηση, κατανόηση, ενσυναίσθηση.

Δυστυχώς στην Ελλάδα  υπάρχει μία στρεβλή αντίληψη πάνω στο τι μπορεί και πρέπει να προσλαμβάνει ένα παιδί. Θεωρούμε ότι το ανατρέφουμε σωστά με το να του κρύβουμε τα άσχημα πράγματα γύρω του. Προσπαθούμε να προλαβαίνουμε τις επιθυμίες του και να του τις φέρνουμε έτοιμες στο πιάτο. Τα επιβραβεύουμε για το αυτονόητο, σε βαθμό που είτε σταματούν να προσπαθούν είτε ματαιώνονται πολύ γρήγορα, όταν δεν τα καταφέρνουν. Με λίγα λόγια, δεν επιβραβεύεται η προσπάθεια, αλλά το αποτέλεσμα. Δεν γίνεται με κακή προαίρεση φυσικά και το σημαντικότερο γίνεται υποσυνείδητα.

Το έχουμε διδαχτεί από πολύ μικροί κι εμείς οι ίδιοι. Η γνωστή ελληνική υπερπροστατευτικότητα.  Σε καμία χώρα δεν συμβαίνει αυτό. Με τον κατάλληλο πάντα τρόπο τα παιδιά αργά, μεθοδικά κι οργανωμένα μαθαίνουν να αντιλαμβάνονται τον κόσμο. Αν θέλουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, πρέπει να ξεκινήσουμε απ’ αυτόν. Όνειρο που δεν ριζώνει στην πραγματικότητα, δεν πιάνει και μένει πάντα ουτοπία.  

 

Ολα αυτά που περιγράφεις, αλλάζουν τα δεδομένα που έχουμε για την παιδεία...

Προσπαθώ απλώς να φτιάξω απ’ την αρχή τον μικρόκοσμο, όπου οι ευαίσθητες παιδικές ψυχές χαίρονται να συνυπάρχουν. Απ’ την άλλη, δεν κλείνω τα παιδιά μου σε γυάλα ή σε δοκιμαστικό σωλήνα.

Όταν το μάθημα της πρώτης ώρας είναι χορός κι όλα τα παιδιά του ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΤΟΞΟΥ χορεύουν, αυτό που επιθυμώ να κάνω είναι να ξυπνήσω την ενέργεια μέσα τους. Μπορείς να γευτείς ένα κρασί, αν δεν βγάλεις το φελλό; Γίνεται να τρέξει το νερό της βρύσης, αν δεν γυρίσεις τη στρόφιγγα;

Αυτό ακριβώς γίνεται στο ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ. Γυρίζουμε τη στρόφιγγα, πετάμε το φελλό. Το ζητούμενό μας είναι η χαρά. Δίχως γέλιο και χαρά, γινόμαστε όλοι συνδημιουργοί μιας Κατσουφοχώρας.

Επίσης, βασική μου προτεραιότητα είναι η ενστάλαξη της ευγένειας, όχι με έναν ψεύτικο και προσποιητό τρόπο. Με ενδιαφέρει, όμως, πάρα πολύ ένα παιδί να μάθει να νοιάζεται για το συνάνθρωπό του από νωρίς, να τον σέβεται και για αυτόν τον λόγο καλλιεργούμε ιδιαίτερα τον εθελοντισμό.

Θα ήθελα τα παιδιά μου να κάνουν τη διαφορά σε αυτόν τον εγωκεντρικό κόσμο που ζούμε και που σκέφτεται ο καθένας μόνο τον εαυτό του. Θέλω να μεγαλώνω παιδιά που δεν κάνουν το ίδιο…

 

Αυτό όμως, δεν ενέχει τον κίνδυνο να γίνουν υποχείρια των άλλων και να τα «θυματοποιήσουν» οι …ισχυρότεροι;

Η απάντηση είναι ένα εκκωφαντικό και δυνατό «ΌΧΙ» σαν της 28ης Οκτωβρίου. Όπως σας είπα προηγουμένως, σκοπός μας είναι να φτιάξουμε δυνατές οντότητες. Να ξέρουν τα παιδιά ποια είναι και τι αξίζουν.

Κανένας δεν μπορεί να θυματοποιήσει οποιονδήποτε και ούτε καν θα μπει στη διαδικασία, αν αυτός ο άλλος εκπέμπει από μακριά τη δύναμή του. Και αυτή δεν είναι άλλη από τη χαρά και την αγάπη του για τους συνανθρώπους του.

Δυστυχώς, πολλές φορές ξεχνάμε πως κινητήρια δύναμη για τα πάντα είναι η αγάπη, το χαμόγελο, η καλοσύνη. Αντιθέτως, πολλοί φαντάζονται πως αυτά είναι τα αδύνατά μας σημεία. Είμαι πεπεισμένη πως δεν είναι, είναι ακριβώς το αντίθετο. Είναι το μεγάλο μας προσόν και τελικά… η διαφορά μας από κάποιους άλλους.

 

Πόσο σύγχρονο είναι το ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ; Τι γίνεται με τις νέες τεχνολογίες;

Τις αποδεχόμαστε και τις υιοθετούμε «τόσο-όσο». Πέρα από τη γνώση που μεταδίδουμε με το παιχνίδι, ένα σημαντικό κομμάτι γνώσης περνάει επίσης με παιγνιώδη τρόπο μέσα απ’ τους διαδραστικούς μας πίνακες.

Για παράδειγμα, πραγματοποιούμε διαδραστικές περιπλανήσεις σε μουσεία ή χώρους που δεν μπορούμε να επισκεφτούμε, καθώς επίσης έχουμε εισαγάγει την εκπαιδευτική ρομποτική στα τμήματα του νηπιαγωγείου κ.ά.

Επίσης, με την τεχνολογία e-twinning, είμαστε σε live επικοινωνία με πολλά σχολεία της χώρας μας ή του εξωτερικού. Επιδιώκουμε συνήθως να επικοινωνούμε με σχολεία που φημίζονται για το προχωρημένο εκπαιδευτικό τους σύστημα, ένα σύστημα κυρίως ανθρωποκεντρικό.

 

Πιστεύετε ότι είμαστε πίσω σαν χώρα στο εκπαιδευτικό μας σύστημα;

Είμαστε, δυστυχώς. Δεν υπάρχει συνεπής, υπερκομματική, εθνική πολιτική στην παιδεία. Ο κάθε υπουργός θα κάνει τα δικά του πειράματα, θα φέρει τα δικά του νομοσχέδια. Πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο δεν γίνεται αυτό. Η εθνική στρατηγική για την παιδεία θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένη.

Ευτυχώς, υπάρχουν αρκετοί εκπαιδευτικοί τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα, που αγαπούν αυτό που κάνουν και προσπαθούν «με τα αυγά που έχουν να φτιάξουν την καλύτερη δυνατή ομελέτα»! Πιστεύω στους Έλληνες δασκάλους, αλλά δυστυχώς το ελληνικό σύστημα έχει πολλές ελλείψεις ακόμα. Μακάρι, στο μέλλον, να δώσουν στην παιδεία την προτεραιότητα και τη σημασία που μέχρι σήμερα δεν έχουν δώσει.

Πιστεύω απόλυτα πως η παιδεία είναι το κλειδί που θα ξεκλειδώσει τα «κακώς κείμενα» που συμβαίνουν στην χώρα. Κι επιτέλους, ας το χρησιμοποιήσει κάποιος αυτό το κλειδί, πριν σκουριάσει εντελώς;!

 

Δεν έχεις άδικο… Τα σχέδιά σου για το μέλλον;

Τα παιδιά μεγαλώνουν τόσο γρήγορα που κανένα μέλλον δεν τα προλαβαίνει. Μας προσπερνούν και δεν το παίρνουμε είδηση. Παρ’ όλα αυτά, ένα δημοτικό σχολείο, προέκταση και συμπλήρωμα του ΟΥΡΑΝΙΟΥ ΤΟΞΟΥ, δεν το κρύβω, το ονειρεύομαι.

Αν γινόταν να φτιαχτεί με τα δάκρυα που αποταμιεύω κάθε καλοκαίρι, όταν αποχωρίζομαι τα παιδάκια μου που θα πάνε δημοτικό, θα το είχα ήδη κάνει. Δυστυχώς, όμως, χρειάζονται χρήματα και φυσικά ο κατάλληλος χώρος. Θεού θέλοντος… ίδωμεν!

Κάτι που θα έκανε το ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ αν είχε τη δυνατότητα;

Με τα χέρια όλων των παιδιών του κόσμου ενωμένα, θα έφτιαχνε την πιο μεγάλη αλυσίδα, αφήνοντας απέξω πείνα, πολέμους, αδικίες, καταστροφές. Αν τα παιδιά μας είναι το μέλλον, πρέπει να σιγουρευτούμε ότι και το μέλλον ανήκει στα παιδιά μας. 

Επιστροφή