Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε...

Άδειο Σαββατοκύριακο, χωρίς αγωνιστική δράση είναι αυτό που έρχεται και δεν αποκλείεται και το επόμενο, με το φονικό ιό να έχει κυριεύσει τον πλανήτη. Οταν υπάρχει σενάριο οριστικής διακοπής των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, ακόμη και μετάθεσης του Euro, είναι το λιγότερο αστείο να συζητάμε για τα τοπικά πρωταθλήματα όλης της Ελλάδας. Απλώς περιμένουμε, δεν παίρνουμε αψήφιστα τα μέτρα πρόληψης και κάνουμε το σταυρό μας να μην γίνουμε Ιταλία. Κάντε υπομονή και στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε.

Η τελευταία από μια αλυσίδα αναβολών ήταν αυτή του πρωταθλήματος της Γ' Εθνικής και έτσι ο υπερ-πάντων αγώνας της Αρτάκης με το Καπαρέλι μπήκε κι αυτός σε καραντίνα. Και πολύ άργησε η ΕΠΟ. Ανέβαλλε τον 7ο όμιλο το πρωί και τους άλλους ομίλους το απόγευμα. Μιλάμε για τέρατα εξυπνάδας στην Ομοσπονδία. Μην αναφερθούμε στη Σούπερ Λίγκα που το κουβέντιαζε μέχρι τις 7 το απόγευμα της Παρασκευής. Κι εγώ άμα δεν βλέπω την ομάδα μου, μπορεί μέχρι και κατάθλιψη να πάθω, αλλά όταν επίσημα ζούμε μια πανδημία, άνθρωποι χάνονται και η Σούπερ Λίγκα το σκέφτεται, τα λόγια είναι περιττά και το προϊόν σκάρτο.

Η Αρτάκη έκανε ένα διπλό, το οποίο δεν ξέρω πόσοι το πίστευαν. Βέβαια, φτάνει και περισσεύει που το πίστευαν οι ποδοσφαιριστές της ομάδας, οι οποίοι έστω κι αργά πήραν το "αποτέλεσμα της χρονιάς" κόντρα σε ένα κλαμπ, τον Παναρκαδικό, που έδειχνε ιδιαίτερα φορμαρισμένος.

Αν η Αρτάκη καταφέρει και σώσει την παρτίδα η "ρουκέτα" του Μαυρόπουλου θα μνημονεύεται για πολύ καιρό. Κι αυτό γιατί και η ισοπαλία θα άφηνε τον ΑΟΝΑ στο -4 και ακόμη και με νίκη επί του Καπαρελίου πάλι την πλάτη των Βοιωτών θα βλέπαμε. Ενώ τώρα τους νικάς και τους προσπερνάς.

Ο Γκόφας έχει καταλήξει σε ένα σχηματισμό με τρία χαφ που φαίνεται ότι εξυπηρετεί τα αγωνιστικά του σχέδια, ενώ στο τελευταίο ματς επανέφερε και τον Σπανό στην κορυφή, περνώντας στα πλάγια τον Ντάμπο ...απέναντι από τον Ντελέκο.

Για τον τελικό με το Καπαρέλι επιστρέφει από τιμωρία και ο Χατζηστάμου και ο Γκόφας έχει έναν κορμό δεκατριών ..."βαριά" δεκατεσσάρων παικτών για να γίνει στο τέλος η δουλειά.

Η Αρτάκη πήγε να παίξει με τσαμπουκά στην Τρίπολη, δεν έπαιξε ταμπούρι, και πριν το γκολ έκανε κι άλλες φάσεις μπροστά στην αντίπαλη εστία.

Προσωπικά άρχισα να πιστεύω ότι κάτι καλό θα συμβεί μετά τη λευκή ισοπαλία του πρώτου ημιχρόνου, το λες και προαίσθημα.

Εκτιμώ ότι η Αρτάκη έχει καλύτερο σύνολο και μεγαλύτερη ποιότητα από το Καπαρέλι, αλλά δεν είναι της παρούσης να αναφερθούμε στο συγκεκριμένο ματς.

Αλλωστε ...όποτε γίνει, δεν γνωρίζουμε και τις συνθήκες που θα επικρατούν, αν δηλαδή θα είναι κεκλεισμένων ή όχι των θυρών.

Στην ειδησεογραφία της εβδομάδας που πέρασε ξεχώρισε και η λύση της συνεργασίας του Παναγιώτη Ελευθερίου με τον Απόλλωνα Παραλίας.

Ο Απόλλων τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν η ομάδα που διεκδικούσε με αξιώσεις την άνοδο στα μεγάλα σαλόνια. Άλλο κάνω μια καλή πορεία και άλλο διεκδικώ άνοδο.

Είναι η πρώτη χρονιά που έβαλε σοβαρή υποψηφιότητα, επομένως στο άκουσμα της είδησης ότι ο Ελευθερίου αποτελεί παρελθόν παραξενεύτηκα, όπως και οι περισσότεροι.

Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν γίνεται να διώξεις έναν προπονητή που έχει τον σύλλογο ψηλά, επειδή έχασε ένα ντέρμπι στην έδρα του αντιπάλου, 7 αγωνιστικές πριν το τέλος και με τη βαθμολογική διαφορά στο τρίποντο (στο +4 ουσιαστικά, αφού ο ΑΟΚΠ υπερτερεί στην ισοβαθμία).

Είναι γεγονός ότι η διοίκηση της Παραλίας δεν φώναξε τον Ελευθερίου για να του ανακοινώσει την απόλυσή του.

Δεν ήταν αυτός ο σκοπός της συνάντησης που έγινε, που καλώς έγινε, γιατί προηγήθηκε ένα ντέρμπι που άλλαξε τις ισορροπίες.

Προφανώς κάποια πράγματα που άκουσε ο Ελευθερίου δεν τον βρήκαν σύμφωνο και απ' όσο γνωρίζουμε ...έβαλε πλάτη σε παίκτες με τους οποίους πορεύτηκε εδώ και 8 μήνες. Σαν να λέμε ότι έγινε ...«Ιφιγένεια εν Αυλίδι».

Αυτή η εξέλιξη πάντως, δεν ευνοεί τον Απόλλωνα Παραλίας ενόψει συνέχειας. Περισσότερο του ψαλιδίζει τις ελπίδες για άνοδο η αλλαγή προπονητή παρά η ήττα στο Καλοχώρι/Παντείχι.

Αν υπήρχε λίγη μεγαλύτερη υπομονή στις ομάδες θα ήταν καλύτερα τα πράγματα.

Εμαθα ότι ο Γιώργος Κομίνης έστειλε αίτημα φιλίας στον Βασίλη Βελέντζα για να γίνουν φίλοι στο facebook.

Το σκηνικό στον αγώνα του Λήλα με τον Αμαρυνθιακό το περ. Σάββατο θύμισε αρκετά το φιάσκο Κομίνη στον αγώνα ΠΑΟΚ-ΑΕΚ πριν δυο χρόνια που κρίθηκε ένας τίτλος πρωταθλήματος.

Ο Βαρέλα στέλνει την μπάλα στα δίχτυα, Κομίνης και Ποντίκης τρέχουν στη σέντρα, η Τούμπα πανηγυρίζει και μετά από 5 λεπτά το γκολ ακυρώνεται χωρίς να υπάρχει VAR.

Κάτι παρόμοιο συνέβη και στο Βασιλικό. Ο Τόρα γίνεται Βαρέλα, ο Αγραφιώτης ...Μπάρκας και ο Βελέντζας ...Κομίνης.

Η φάση μοιάζει περισσότερο με γκολ παρά με επιθετικό φάουλ (ΕΔΩ). Αυτή είναι η δική μου γνώμη.

Οι Βελέντζας και Δελχάς φαίνεται να πηγαίνουν προς τη σέντρα και ο Λήλας διαμαρτύρεται. Το γιατί γυρνάει πίσω ο Βελέντζας είναι το θέμα, αφού κι ο Δελχάς δεν έχει υποδείξει κάτι, εξού και οι διαμαρτυρίες του Λήλα. O Βελέντζας πλησιάζει τον βοηθό και μετά από λίγο ξαναδείχνει σέντρα. Λένε ότι ο Δελχάς δεν του είπε για γκολ, δεν ήταν σίγουρος. Και μετά έχουμε την επίσκεψη του Βελέντζα στον δεύτερο βοηθό Κελεπούρη που βρίσκεται στην ...άλλη όχθη, αλλά δεν είναι χώρος ευθύνης του η περιοχή του Λήλα. Μπορεί ο άνθρωπος να είδε καλύτερα, τι να πω...

Είναι από τις περιπτώσεις «μη σου τύχει». Ο Βελέντζας σαφώς και δεν ήθελε να αδικήσει ούτε τον Λήλα, ούτε τον Αμαρυνθιακό. Την σωστή απόφαση ήθελε να πάρει, σε φάση που δεν είναι ξεκάθαρη και κάπου χάθηκε στη μετάφραση με τον Δελχά. Ολο αυτό δημιούργησε ανασφάλεια και εκνευρισμό που είναι ο χειρότερος σύμβουλος για έναν διαιτητή. Αλλά πάει πέρασε.

Ο νέος πρόεδρος του ΑΟ Χαλκίς Βασίλης Καρλατήρας είπε κάτι σε δηλώσεις του μετά τον ορισμό της προσωρινής διοίκησης. Οτι όποιος παράγοντας νομίζει ότι μπορεί να δώσει δυναμική στον σύλλογο και να ηγηθεί αυτής της προσπάθειας, ας κοπιάσει...αλλά με μία προϋπόθεση, να τον γνωρίζει η κοινωνία της Χαλκίδας. Επομένως πρακτικές με Κοτσάτους, Γερμανούς και Μορίδηδες ανήκουν στο παρελθόν. Στον ΑΟΧ υπάρχει ένα δικό του παιδί και άλλοι πέντε άνθρωποι που τους ξέρει ο κόσμος και δεν τους γκουγκλάρουμε για να βρούμε από που κρατάει η σκούφια τους και θα προχωρήσουν την ομάδα με την μπάλα χαμηλά. Μέχρι να βρεθεί ο κατάλληλος ηγέτης, που θα έρθει για να ξυπνήσει τον γίγαντα και όχι για να παριστάνει το καρτούν και να πουλάει τρέλα.