Ο Βούρκος της αισιοδοξίας, η σκοπιά, η αντίσταση του ΑΟΧ και η αντίδραση του Αμαρυνθιακού

*Του Γιάννη Τρυφωνίδη

Μετά τον αποκλεισμό στο Κύπελλο Ελλάδας από τον Αχαρναϊκό, δεν θα έλεγα ότι ήταν βαρύ το κλίμα στην Αρτάκη (υπερβολή), αλλά υπήρχε ένας προβληματισμός στην ατμόσφαιρα. Ο Θεσπρωτός γνωρίζαμε ότι δεν είναι το θηρίο που πρέπει να σκοτώσει ο ΑΟΝΑ, αλλά πάντα ένα εκτός έδρας ματς πρεμιέρας κρύβει παγίδες. Η Αρτάκη βρήκε ένα γκολ για να βάλει πλάτη τον αντίπαλο, έπαιξε και (λίγο) με τη φωτιά γιατί δεν το κλείδωσε, αλλά τέλος καλό, όλα καλά. Κι αν κολλήσει και ένα δεύτερο διπλό στον Πετριτή και έρθει και το 3Χ3 με το Κιλελέρ, ο στόχος του ιδανικού ξεκινήματος θα έχει επιτευχθεί. Μπράβο στα παιδιά για τη νίκη τους, η Εύβοια έχει ανάγκη από έναν δυνατό εκπρόσωπο ...εκτός συνόρων.

Respect και στους πατεράδες Αντώνη Παπαδάκη, Αριστείδη Τσούπρο, Βασίλη Χατζηστάμου και Γιώργο Ντελέκο που ταξίδεψαν 5 ώρες για να φτάσουν στην Ηγουμενίτσα, είδαν το παιχνίδι κι επέστρεψαν πάλι πίσω, άλλες πέντε ώρες.

Το γήπεδο του Βούρκου πάντα κουβάλαγε μια «ιδιαίτερη» αύρα, αγαπημένος προορισμός για τους ποδοσφαιρόφιλους. Τα πρώτα μου ρεπορτάζ τα έκανα σε Μουστάκα-Τζιώτη και Κάνηθο, αλλά ο Βούρκος ήταν ένα ξεχωριστό γήπεδο. Ο Βούρκος της αμαρτίας τα πέτρινα χρόνια έγινε ξανά ο Βούρκος της αισιοδοξίας και η Προποντίδα που τριγυρνούσε στα σοκάκια της Β’ ΕΠΣΕ, τώρα άλλαξε ...περπατησιά. Περίμενε καρτερικά, τα χρόνια της υπομονής, αλλά η φλόγα της επιστροφής ποτέ δεν έσβησε. Η Προποντίδα δίνει ζωή στον Βούρκο και ο Βούρκος παίρνει ζωή από την Προποντίδα. Είναι μια σχέση αμφίδρομη. Κάποτε το δικό του χρώμα έδινε κι ο Ευβοϊκός, αλλά έμεινε ανάμνηση. Η παρουσία του στη Δ’ Εθνική, είχε επισπεύσει και το δημοσιογραφικό ...σκοπιά-φωτό πάνω (σ.σ υπάρχει ακόμη), σαν αυτή που φύλαγα πριν κανά δυο δεκαετίες και με είχαν ξεχάσει ένα γεμάτο 6ωρο με 40 βαθμούς κελσίου (γινόταν και μια άσκηση με στελέχη στον ναρκοπόλεμο και έπρεπε να είμαι προβλεπόμενος, αλλιώς θα λούφαζα σε σκιά). Είχα γίνει σαν τοστιέρα. Αυγό να ακουμπούσες στο χέρι μου θα έβραζε, είχα φτάσει στα όρια του εγκαύματος. Αφού να φανταστείτε, στήθηκε ολόκληρη επιχείρηση για τη διάσωση του …σύγχρονου στρατιώτη Ράιαν. Η διαφορά ήταν ότι δεν γυρίστηκα ταινία. Μόνο Super Puma δεν είχαν πετάξει πάνω από τη Σχολή Μηχανικού στο Λουτράκι, μιλάμε για πρωτοφανή κινητοποίηση, όχι αστεία. Οχι ότι συνέτρεχε κάποιος σοβαρός λόγος, απλώς ο πατέρας μου ήταν διοικητής. Βέβαια, ο άνθρωπος δεν είχε ασχοληθεί καθόλου με το περιστατικό, είχε πιο σοβαρά ζητήματα. Ούτε εγώ το …επικοινώνησα, από σπόντα μαθεύτηκε και έβλεπα κόσμο και κοσμάκη να τρέχει πανικόβλητος. Ο λοχαγός καμπάνιαζε όποιον έβλεπε μπροστά του. Εννοείται πως έκανα ότι περνάει από το χέρι μου για να μην γραφτούν οι φυλακές που μοίραζε σαν τραπουλόχαρτα.

Η Προποντίδα είχε δύο πρόσωπα, στο πρώτο ημίχρονο ήταν καλύτερη από την Αιδηψό, η οποία προσπαθούσε με μακρινές μπαλιές να φανεί, χωρίς επιτυχία. Στο β’ ημίχρονο η ομάδα της βόρειας Εύβοιας είχε την κατοχή, ενώ η Προποντίδα κακές εκτελέσεις και μεταβιβάσεις και πολλά αβίαστα λάθη. Δεν μπορoύσε να κρατήσει μπάλα. Και τη φωνή του Μπάμπη Κουσκούτη, κάτι τέτοιες στιγμές, δεν τη λες και την πιο γλυκιά μελωδία.

Ο νεότερος Κουσκούτης, ο γιος, απέτρεψε το 2-2 σε τετ α τετ του Φώτου και στο 82’ ο Γκιόσι πέτυχε στην πρεμιέρα ένα από τα κορυφαία γκολ της σεζόν.

Ο Παναγιώτης Τοκπασίδης είναι ένας προπονητής που ταιριάζει στη φιλοσοφία της ομάδας και δουλεύει εξαιρετικά με τα παιδιά.

Το ίδιο και ο Θανάσης Αναγνώστου, ο οποίος θα τη βρει την άκρη, η Αιδηψός κάθε καλοκαίρι πάσχει από το σύνδρομο «ελλιπή προετοιμασία», γιατί τα παιδιά της εργάζονται πολλές ώρες στα μαγαζιά και όπως λέει ο κόουτς «προέχει η επιβίωση». Είναι βέβαιο ότι η Αιδηψός θα συνέλθει.

Ο Αμαρυνθιακός κόντρα στη Δροσιά έβγαλε αντίδραση και βρήκε μια πολύτιμη νίκη, αφενός για να τονωθεί η ψυχολογία του γκρουπ μετά τον αποκλεισμό στο Λιγκ Καπ, αφετέρου για να βρει ο Βαλκάνος με περισσότερη ηρεμία την ισορροπία και τις σταθερές του. Δεν είναι ό,τι πιο εύκολο να διαχειριστείς ένα «πρωταθληματικό» ρόστερ. Ο Λουτσέσκου εκεί που είχε μείνει μόνο με δυο χαφ, τώρα έχει τέσσερις, επέλεξε χθες δίδυμο τον Οζντόεφ με τον Μεϊτέ και είμασταν πιο αργοί και από τη χελώνα καρέτα-καρέτα.

Οι ομάδες που είναι «καταδικασμένες» να κερδίζουν σε κάθε ματς, μετά από μια στραβή, περιμένουν πώς και πώς το επόμενο παιχνίδι για να βρουν το φάρμακό τους. Κι αυτό δεν είναι άλλο από τη νίκη.

Η Δροσιά διάβασα έχασε μια μεγάλη ευκαιρία που έβγαλε ο Φαλαγγίτης στο 0-0.

Το αουτσάιντερ δεν θα βρει πολλές φάσεις στο διάβα του. Αυτή τη μία ή θα την κάνει γκολ ή θα του γυρίσει μπούμερανγκ. Κι ο Πανσερραϊκός έχασε πέναλτι στο Καραϊσκάκη στην πρεμιέρα και στο καπάκι δέχθηκε γκολ από τον Ολυμπιακό. Ετσι πάνε αυτά. Χθες ήρθε ισόπαλος 4-4 με την Κηφισιά. Από 0-3 στο 22'. Μου έλεγε ένας γνωστός ότι δεν μπορεί να χωνέψει ότι η Κηφισιά παίζει στη Super League. Εδώ δεν μπορούσαμε να χωνέψουμε ότι έπαιζε στη Basket League.

Ο Ταμυναϊκός την …πάτησε όπως οι ελληνικές ομάδες που επιστρέφουν στις εγχώριες διοργανώσεις από ευρωπαϊκά ματς και αναφέρουν οι παίκτες και οι προπονητές στο post game ότι «αδειάσαμε πνευματικά και αγωνιστικά». Δεν λέω ότι συνέβη απαραίτητα το παραπάνω στην Ερέτρια, αλλά ο Ταμυναϊκός έβαλε τα χέρια του και έβγαλε τα μάτια του. Βέβαια, μπάλα παίζει κι ο αντίπαλος και αξίζουν μπράβο στον Απόλλωνα, γιατί ενώ στα ματς του Λιγκ Καπ με ΑΟΧ και Δροσιά έψαχνε ταυτότητα και χαρακτηριστικά, το Σάββατο γύρισε ένα χαμένο παιχνίδι και μάλιστα με νέα παιδιά στον αγωνιστικό χώρο. Τον Απόλλωνα μέσα στην Ερέτρια …δεν τον ξεγράφεις.

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι, όπως γράψαμε μετά την πρόκριση των Αλιβερωτών στο Λιγκ Καπ ότι δεν έγιναν υπερομάδα, αλλά κι ούτε ο Αμαρυνθιακός τα έβαψε μαύρα (μολονότι παίζει με μαύρα), έτσι και σήμερα Δευτέρα, ούτε ο Αμαρυνθιακός ετοιμάζει φιέστα, ούτε ο Ταμυναϊκός απώλεσε τον στόχο της διεκδίκησης της πρωτιάς. Αλλωστε δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι οι δυο ομάδες θα ανοίξουν την ψαλίδα από τα άλλα γκρουπ.

Ο ΑΟ Χαλκίς αντιστέκεται και επιχειρεί να γίνει μια κανονική ομάδα που δεν θα προκαλεί οίκτο, αλλά ο αντίπαλος θα την υπολογίζει. Το πώς φτάσαμε ως εδώ, δεν υπάρχει λόγος να το ξαναθυμίσουμε. Πολλοί είχαν αποδώσει τη «φτωχή» ήττα με 1-0 στο Λιγκ Καπ στη μέτρια έως κακή απόδοση της Ερέτριας. Αλλά, χθες, τα παιδιά του ΑΟΧ κόντρα στην Ιστιαία απέδειξαν ότι αξίζουν της προσοχής και της στήριξης.

Η κεντρική ιδέα είναι να δημιουργηθεί μια βάση, ώστε ο επόμενος καλός άνθρωπος που θα ενδιαφερθεί να ξανακάνει τον ΑΟΧ πρωταγωνιστή να έρθει και να βρει μια ομάδα σε λειτουργία και όχι ένα σκορποχώρι.

Το να απαξιώσεις μια προσπάθεια είναι το πιο εύκολο. Καταλαβαίνω ότι οι περισσότεροι είναι ξενερωμένοι, αλλά ο ΑΟΧ τη δεδομένη στιγμή χρειάζεται ένεση ηθικού και όχι ευθανασία. Μόνο έτσι μπορεί να ελπίζει και να σώσει την παρτίδα. Σε διαφορετική περίπτωση και θα υποφέρει και θα πέσει. Εχουν ήδη κυκλοφορήσει τα εισιτήρια διαρκείας, 40 ευρώ κοστίζουν, οι καιροί είναι δύσκολοι, αλλά όσοι έχετε τη δυνατότητα απλώστε ένα χέρι βοήθειας. Ο ΑΟΧ είχε επιλογή να φύγει –και- από το Στάδιο και να πάει στο Αλεξάνδρου για ευνόητους λόγους (σ.σ. το γήπεδο κλουβί λογικά τον ευνοεί), αλλά θεωρήθηκε έλλειψη σεβασμού προς το κοινό του και αποφασίστηκε να παραμείνει κάτοικος Σταδίου. Εκεί θα γίνει και το ντέρμπι του Σαββάτου με την Προποντίδα. Παράλληλα αύριο ξεκινάει και η προσπάθεια ανασυγκρότησης των ακαδημιών.

Το Μαντούδι νίκησε τον Σταυρό, με τους φιλοξενούμενους να είναι καλύτεροι για μια ώρα, αλλά μετά το γκολ της ισοφάρισης η ομάδα του Κιαπέκου πλήρωσε το ψυχολογικό κόστος.

Τα Λουκίσια έγιναν εύκολη λεία για την Κάρυστο. Το «ντιλ» με τον Μπατίστα ναι μεν εξασφάλισε την παρουσία της ομάδας στην Α’ ΕΠΣΕ, ωστόσο ο ΑΟΛ αγωνιστικά είναι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Το Μαρμάρι πέρασε από τη Λάμψακο κόντρα στον Ελλήσποντο που συνειδητά επέλεξε τον δύσκολο δρόμο της συμμετοχής πολλών νεαρών παιδιών στο ρόστερ, αλλά αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι θα βελτιωθεί και θα βρει βαθμούς στη συνέχεια.