Αποστασία και μια μικρή δικτατορία

 

Σχολιάζαμε την περασμένη εβδομάδα ότι η Έλενα Βάκα έκανε τη συνεδρίαση λογοδοσίας της τη Μεγάλη Πέμπτη για να μην μπορεί, λόγω ημέρας, να της ασκηθεί σκληρή κριτική. 

 

Αποδείχθηκε περίτρανα ότι αυτός ήταν ο σκοπός της, αφού είχε σκαρώσει τη μεγάλη αποστασία μαζί με τον Πάνο Καραμούζη. Η Μ. Πέμπτη, ημέρα προδοσίας με ένα φιλί, δεν ενδείκνυται για τέτοιες μεθοδεύσεις, αλλά αυτό διόλου αποθάρρυνε τον κ. Καραμούζη παρά τις εκκλησιαστικές του καταβολές.

 

Ο δημοτικός σύμβουλος έχει ένα αδιαμφισβήτητο επικοινωνιακό ταλέντο, το οποίο τον έχει καταστήσει αγαπητό στον κόσμο. Προς τιμήν του, έμεινε πιστός στον Βασίλη Καθαροσπόρη, την ώρα που άλλοι σύμβουλοι αλλαξοπίστησαν την περασμένη τετραετία για να απολαύσουν θέσεις ευθύνης στη Δημοτική Αρχή Βάκα.

 

Στις τελευταίες εκλογές συστρατεύτηκε με τον Γιώργο Σπύρου, αλλά η ήττα του συνδυασμού τον έφερε ξανά στην αντιπολίτευση. Κατανοούμε ότι η φιλοδοξία του να αποκτήσει κάποιον ρόλο είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορεί να περιμένει τουλάχιστον άλλα 5 χρόνια (μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση).

 

Ακολούθησε, όμως, κι αυτός το μοναδικό ρητό που χαρακτηρίζει την πολιτική: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Υπέκυψε στον πειρασμό προδίδοντας όλα όσα υποστήριζε προεκλογικά και μετεκλογικά, συμπεριφορά που αμαυρώνει το αστραφτερό του χαμόγελο και στιγματίζει το πολιτικό του μέλλον.

 

Το χειρότερο όλων είναι ότι η Έλενα Βάκα τον έβαλε να κυλιστεί στη λάσπη μαζί της. Η συμπαιγνία για να μη συζητηθεί η διαφημιστική δαπάνη του δήμου στα ΜΜΕ δεν ήταν απλά το όχημα της αποστασίας Καραμούζη.

 

Ήταν μια ντροπιαστική σκευωρία που κατακρεούργησε όλα όσα εκφράζει το δημοτικό συμβούλιο. Εκεί γίνεται ο δημόσιος διάλογος, εκεί ασκείται έλεγχος στη δημοτική αρχή και αναδεικνύονται τα θέματα που απασχολούν τους πολίτες.

 

Εδώ και καιρό, η δήμαρχος το χειρίζεται ως ένα διακοσμητικό όργανο. Τη Μ. Πέμπτη απέδειξε ότι μπορεί να φορέσει τον μανδύα ενός μικρού δικτάτορα, αν το διακύβευμα είναι να μην αποκαλυφθούν η ευνοιοκρατία και τα ρουσφέτια της.

 

Η δημοτική αρχή δεν είναι πια μόνο ανίκανη και αναποτελεσματική, όπως όλοι έχουμε καταλάβει. Είναι και επικίνδυνη.