Η Χαλκίδα έκανε ένα βήμα πίσω, η Κάρυστος τον ...χαβά της και ο Ταμυναϊκός παίζει ωραία μπάλα
*Του Γιάννη Τρυφωνίδη
Το διπλό του Ταμυναϊκού στην έδρα της Προποντίδας -που είχε μηδέν παθητικό σε 5 ματς- και η επιστροφή (με ισοπαλία) της Μακρυκάπας στο …χαμένο ματς με τη Χαλκίδα ξεχώρισαν το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Οκτώβρη στη μεγάλη κατηγορία της Εύβοιας. Έγραψα μετά το ματς της Μακρυκάπας ότι δεν είναι παράξενο να προηγείσαι με δυο γκολ και να δέχεσαι την ισοφάριση (συμβαίνει …καθημερινά). Πρόσφατο παράδειγμα το Ολυμπιακός-Λεβαδειακός. Καρμπόν.
Όπως συμβαίνει, όλες οι ομάδες του κόσμου στο 2-0 να κάνουν βήματα πίσω για λόγους αυτοδιάσωσης ή να ρισκάρει ο αντίπαλος, γιατί δεν έχει τίποτα να χάσει βαθμολογικά. Εκτός αν φοβηθεί τον διασυρμό. Το παράξενο στο ματς της Χαλκίδας είναι ότι φαινόταν πως η ομάδα του Βαλκάνου θα πάρει το τρίποντο σβηστά.
Ο Νίκος Σταματάκος, ο οποίος έπαιξε στην κορυφή δεν είναι ο παλιός Σταματάκος που θα κάνει άνω κάτω μια ολόκληρη άμυνα, αλλά κουβαλάει την ποιότητα (η τέχνη δεν ξεχνιέται) με μια-δυο ενέργειες, είτε να σκοράρει, είτε να ανοίξει σαν βεντάλια την αντίπαλη άμυνα.
Στην πρώτη στιγμή του "εκτέλεσε", στη δεύτερη, πέρασε την κάθετη, με τον Δούκα να σκοράρει από δύσκολη γωνία. Επιχείρησε κι άλλες φορές να βγει από την περιοχή και να σπάσει την μπάλα στον αριστερό χαφ. Αντίθετα, ο Λάζρι δεν ήταν το ίδιο επιδραστικός στην άλλη πλευρά. Είναι ένα παιδί που έχει ποδοσφαιρική αξία, αλλά δεν έχει δώσει αυτά που μπορεί.
Η εικόνα του ΑΟΧ στο α’ ημίχρονο δεν είχε καμία σχέση με την φοβική εμφάνιση του β’ ημιχρόνου. Ο ΑΟΧ έδωσε δικαιώματα στη Μακρυκάπα που μπήκε στο ματς με φάουλ …αλά Φραντζέσκος του Παναγιώτη Κουτσαυλή, ο οποίος μέτρησε γκολ και ασίστ (έστειλε την μπάλα συστημένη στο κεφάλι του Κικίδη) και ήταν καταλυτικός. Και σε ένα σημείο του παιχνιδιού που η Χαλκίδα είχε γεμίσει την άμυνα με τρίτο στόπερ, γιατί έβλεπε ότι …έρχεται το κακό. Όπως έβλεπα κι εγώ (ότι έρχεται το κακό) στο ματς με τον ΟΦΗ. Όταν τα χαφ σου δεν κόβουν ούτε με βαλέ και οι ακραίοι μπακ (πλην Μπάμπα) είδαν φως και μπήκαν, αυτά παθαίνεις.
Η Μακρυκάπα στο β’ ημίχρονο ήταν ψυχωμένη και κυνήγησε τις μονομαχίες, σε αντίθεση με το πρώτο ημίχρονο που δεν μπορούσε να ακολουθήσει τον ρυθμό του ΑΟΧ. Μια ομάδα ποτέ δεν πρέπει να τα παρατάει, αλλά θεωρώ ότι η Μακρυκάπα μπήκε στο β’ ημίχρονο για να παλέψει το παιχνίδι έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού της να μην πάρει μεγάλες διαστάσεις το σκορ.
Η Χαλκίδα που τη στιγμή που άρχισε να χάνει μέτρα δεν βοηθήθηκε στο ελάχιστο από τις αλλαγές. Μου προξένησε απορία η μη χρησιμοποίηση στο αρχικό σχήμα του Αλέξανδρου Πατσαβούρα στη λογική ότι στο αμέσως προηγούμενο ματς με το Μαντούδι ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής με δυο γκολ στο πρώτο ημίχρονο και είχε ψυχολογία. Αλλά εμείς βλέπουμε ένα παιχνίδι μιας ομάδας κάθε δυο και τρεις βδομάδες και δεν είμαστε κομμάτι της καθημερινότητας, ούτε βάζω το χέρι μου στη φωτιά αν μπορούσε ή όχι να προσφέρει ο Τόλης Χατζηστάμου που ήταν στον πάγκο (η απουσία του Μπινιάκου που βρίσκεται στα πιτς είναι αισθητή και σημαντική).
Για τη Χαλκίδα οι δυο χαμένοι βαθμοί είναι ένα πισωγύρισμα, τη στιγμή που έδειχνε να βρίσκεται σε καλό φεγγάρι. Και το σημαντικότερο, είχε το μομέντουμ του ματς. Για τη Μακρυκάπα που μέσα σε τρεις μέρες, γύρισε δυο φορές από την κόλαση στον παράδεισο (την πρώτη φορά με τον Ελλήσποντο για το Κύπελλο παίζοντας παράταση) αποτελεί σαφώς παράσημο αντίδρασης. Συνηθίζουμε στην Ελλάδα να λέμε “έχασε η ΑΕΚ από τον Πανσερραϊκό” και όχι “νίκησε ο Πανσερραϊκός την ΑΕΚ”. Προφανώς δεν ξεφύγαμε από τον «κανόνα» με τον τίτλο «αυτοκτόνησε ο ΑΟΧ».
Το ερώτημα που βρίσκεται στα χείλη όλων από το απόγευμα του Σαββάτου είναι αν ο ΑΟΧ μπορεί να χτυπήσει το πρωτάθλημα. Το ότι έχασε ένα ματς μέσα από τα χέρια του στη Μακρυκάπα δεν τον βγάζει από την εξίσωση του ανταγωνισμού, αλλά υπάρχει η αίσθηση ότι σε σχέση με την Κάρυστο και τον Ταμυναϊκό, δεν έχει τα προγνωστικά με το μέρος του. Το ίδιο θα λέγαμε ακόμη κι αν κέρδιζε με 4-0 στη Μακρυκάπα. Όχι, όμως, να φτάσουμε στο άλλο άκρο. Δεν κένταγε ο ΑΟΧ στο νικηφόρο σερί του, αλλά είχε καταγράψει μια σημαντική άνοδο στις βασικές αρχές του παιχνιδιού του.
Αν δεν ήμουν στην Αμάρυνθο, προφανώς θα ήμουν στον Βούρκο. Δεν μας υποχρεώνει κανένας να βλέπουμε όλα τα ματς της Γ’ Εθνικής (δεν χάθηκε ο κόσμος), αλλά το Αμαρυνθιακός-Κόρινθος …έκρυβε τη δική του μαγεία και επέλεξα να πάω στη Βάθεια.
Δεν έχω εικόνα λοιπόν από τον Βούρκο, αλλά με όσους κουβέντιασα (που ήταν στο γήπεδο) μου μίλησαν με τα καλύτερα λόγια για την παρουσία της ομάδας του Αλιβερίου.
Ο Ταμυναϊκός είναι μια έτοιμη-οργανωμένη-καλοδουλεμένη ομάδα με ποιοτικά χαρακτηριστικά, βγάζει συνεργασίες, αυτοματισμούς, κυκλοφορεί γρήγορα την μπάλα (ειδικότερα αν βρει πρόσφορο έδαφος/καλό γήπεδο).
Η ισοπαλία της πρεμιέρας με τον Σταυρό τον έχει φέρει ένα βαθμολογικό σκαλοπάτι κάτω από την Κάρυστο …που πάει η ίδια στον Σταυρό την ερχόμενη αγωνιστική και θα χρειαστεί να βγάλει και σκληράδα.
Η Κάρυστος που έριξε άμεσα στη μάχη τον Κεϊτά, όπως είχε πράξει και με τον Ντονκόρ. Βέβαια, οι δυο ποδοσφαιριστές έκαναν προπονήσεις με το γκρουπ, περιμένοντας να ανάψει το πράσινο φως της μεταγραφής τους.
Για την Κάρυστο δεν έχουμε να πούμε πολλά, είναι η πρωτοπόρος της βαθμολογίας με το απόλυτο 6Χ6 και αν ρωτήσεις 100 ανθρώπους στον δρόμο, οι 95 θα σου πουν ότι είναι το μεγάλο φαβορί για τον τίτλο. Μετά το ντέρμπι της πρεμιέρας με τη Χαλκίδα -όπου θριάμβευσε- ακολούθησε μια σειρά βατών αγώνων. Θα έρθουν και πιο δύσκολα ματς, όπως και για τον Ταμυναϊκό και τον ΑΟΧ.
Ο Λήλας Βασιλικού είναι σοβαρή ομάδα γιατί έχει σοβαρό προπονητή (είχε γραφτεί και για τον Πετράκη του Παναιτωλικού το παραπάνω και το θυμήθηκα) και επέστρεψε δυναμικά στην Α’ ΕΠΣΕ. Η Αιδηψός πηγαίνει …πάνω-κάτω. Περισσότερο είναι σε ένα βανάκι ή πούλμαν, παρά στο γήπεδο. Δεν έχει λόγο, όμως, να αγχώνεται για κάτι, ούτε να βγάζει εκνευρισμό.
Για την Ιστιαία κάποια στιγμή θα ερχόταν η πρώτη επιτυχία, γύρισε στην έδρα της (κάκιστο βέβαια το γήπεδο) και λύγισε τον μαχητικό Ελλήσποντο που έπαιζε με δέκα παίκτες από το 15’ και στάθηκε με αξιοπρέπεια (σύμφωνα με τον Γιώργο Ποδαρά κατά διαστήματα ήταν καλύτερη η ομάδα του). Η Ιστιαία είναι δύσκολο να επαναλάβει την περσινή εποποιία του β’ γύρου, αλλά έβαλε το πρώτο τουβλάκι στο χτίσιμο της συγκομιδής και βγήκε από την άβολη κατάσταση της τελευταίας θέσης.
Εκεί που βρίσκονται οι Καθενοί, οι οποίοι παλεύουν τα παιχνίδια, αλλά δεν έχουν την εμπειρία και την ουσία. Τουλάχιστον στα μισά ματς, έχω ακούσει τον Γιάννη Φούρλη να λέει ότι το γκρουπ του άξιζε κάτι περισσότερο.
Στόχος του Μαντουδίου ήταν να αποδράσει με το τρίποντο και το πέτυχε και την Κυριακή έχουμε μονομαχία Παναγιώτη Τοκπασίδη-Γιώργου Λάμπρου, ο οποίος σε τρίτο σερί ματς δεν έμεινε ικανοποιημένος από την εικόνα της ομάδας του.
Ο Τζαμίχας αγωνίστηκε κάτω από τα δοκάρια του Σταυρού και δεν αποκλείεται να ήταν πιο θετικός από τον Κοτάρσκι που δυο φορές του έφυγε η μπάλα μέσα από τα χέρια.
Ο Δύστος με …άρωμα Ταμυναϊκού στο ρόστερ του, κάτι μου λέει ότι θα σώσει την παρτίδα στο τέλος. Προσπαθεί να παίξει καλό ποδόσφαιρο με τον Τζόκα στο τιμόνι. Το ίδιο και ο Κύζικος, που συνεχίζει να μην έχει τον δάσκαλό του (Ακριτίδη) στον πάγκο (στα επίσημα ματς) και δεν είναι ωραία εικόνα να βλέπεις έναν άνθρωπο με καμιά 45αριά χρόνια εμπειρίας στην πλάτη να κάθεται πίσω από τα σύρματα.
Ο Απόλλων Ερέτριας δεν γίνεται κάθε φορά να ποντάρει το βάρος της φανέλας. Θα δυσκολευτεί, θα υποφέρει, η λογική λέει ότι και φέτος θα βρεθεί στην κόψη του ξυραφιού.
ΥΓ: Ο Ερμήλιος συνεχίζει να εντυπωσιάζει στη Β’ ΕΠΣΕ με 5 νίκες σε ισάριθμα ματς. Ο κόουτς έχει φέρει …αύρα από το ποδοσφαιρικό λίκνο της Λα Μασία.
Το Αυλωνάρι προπορεύεται στον 2ο όμιλο και δείχνει ικανό να πρωταγωνιστήσει.